... a oto pełny tekst tego artykułu:

Piractwo na pełnym morzu było bankowością inwestycyjną w epoce kolonialnej. Dzięki dobremu pozycjonowaniu agresywni agenci mogą zarobić miliony na światowym handlu i handlu w różnych sektorach. Byli często ścigani z brzegu na Karaiby przez gniewne rządy. W końcu czasami zatonęli bez śladu.

Wkrótce po zatrudnionych przez rząd grabieżców, takich jak Hernando Cortes, zaczęli plądrować nowy świat w 1503 r., Cała klasa żeglarzy zdała sobie sprawę, że może skorzystać z prześladowania statków niosących łup.

Te bogactwa nie mogły zostać wysłane za pomocą przelewów. Więc kiedy Cortes chciał wysłać nagrodę Azteckiego złota do Karola V, musiał załadować ją na statki i przepłynąć przez morze, gdzie czekali ludzie tacy jak Jean Fleury. W 1523 roku francuski korsarz wpadł na hiszpańską flotę skarbów - wynik, który pomógł mu zarobić 31,5 miliona dolarów w wartości bieżącej w ciągu swojej kariery, czyniąc go szóstym najlepiej zarabiającym piratem wszechczasów.
Najwyżej zarabiającym piratem był Samuel „Czarny Sam” Bellamy, Anglik, który w XVIII wieku stworzył kości patrolujące wybrzeże Nowej Anglii. Według naszych obliczeń „Czarny Sam” w ciągu swojej kariery splądrował około 120 milionów dolarów. Jego największa niespodzianka nastąpiła w lutym 1717 r., Kiedy zdobył niewoli statek zwany Whydah, który podobno posiadał ponad cztery i pół tony złota i srebra. Bellamy, znany ze swojej względnej szczodrości, wziął Whydah jako swój nowy okręt flagowy i oddał jedną ze starych statków pokonanej załodze.

Na drugim miejscu, z życiowymi zarobkami w wysokości 115 milionów dolarów: Sir Francis Drake, brytyjski korsarz z XVI wieku, który uratował Anglię przed hiszpańską Armadą, i kontynuował zyskowne życie grabieży na rozkaz rządu Jej Królewskiej Mości. Kolega Anglik Thomas Tew zajmuje trzecie miejsce z zyskiem w wysokości 102 milionów dolarów. Jego największy wynik miał miejsce w 1693 r., Kiedy podprowadził statek pełen złota w drodze do Imperium Osmańskiego z Indii.

Nasze szacunki bogactwa opierają się na informacjach zebranych z historycznych zapisów i relacji z XVII i XVIII-wiecznych źródeł, takich jak Daniel Defoe, a także współczesnych historyków, takich jak David Cordingly. Kiedy tylko było to możliwe, używaliśmy oficjalnych rejestrów roszczeń piratów. Tak więc, gdy księga z Karoliny Północnej z 1718 r. Mówi, że towary odebrano Edwardowi „Czarnobrody” Nauczanie sprzedawane na rynku za 2,5 tysiąca funtów po jego śmierci, to źródło ufało ponad twierdzenia Czarnobrodego do magistratu, że wielki skarb leży w miejscu znanym tylko dla niego i diabeł. Według naszych danych zgromadził w swojej karierze 12,5 miliona dolarów łupów.
Zubożenie fortuny z powodu rumu i dziewuch nie zostało ocenione ani nie było podziałów skarbów wśród załogi. Plundery były często dzielone w równych częściach, z kapitanem otrzymującym podwójną sumę - niewiele z premii za przywództwo. Dobra lekcja dla współczesnych akcjonariuszy: Najlepszym sposobem na osiągnięcie godziwej rekompensaty i wykluczenie złotych spadochronów jest skłonienie przywódców do morderczych rewolt, jeśli gromadzą zyski.

Wszystkie pieniądze i towary zostały przeliczone na wartość bieżącą USD. Obecne wartości określono za pomocą indeksu cen detalicznych opracowanego przez brytyjską Izbę Gmin i projekt badawczy MeasuringWorth założony przez profesora ekonomii Uniwersytetu Chicago w Chicago, Lawrence'a H. Officera.

W przeważającej części piraci nie zarabiali dużo, a oni na pewno ich nie zapisali. Ilość gotówki, której potrzebowali, by trzymać rękę na pulsie, by pokryć swoje zobowiązania, które zostały przecięte na ich fortunę. Członkowie załogi, którzy stracili kończyny w bitwie, mogą otrzymać odszkodowanie w wysokości 1500 funtów za każdą kończynę. Ponieważ infekcja może łatwo spowodować śmierć, lekarstwem na rany postrzałowe była często amputacja. Przy 100 mężczyznach na statku, jeśli podczas bitwy zginęło 10 kończyn, to była to strata 15 000 funtów, czyli około 3 milionów dolarów w dzisiejszych dolarach. Łatwo zauważyć, dlaczego piraci próbowali zabrać statki bez strzelania. Kilku pijanych marynarzy, którzy sami się zarżną, może zneutralizować cały zysk.
Piraci nie mieli planów 401 (k), więc zakopanie stosu złota było czasem najmądrzejszym sposobem na uratowanie przyszłości - to znaczy, kiedy mieli jeden. Skarb Samuela Bellamy'ego zatonął wraz z nim na Cape Cod, większość fortuny Bartholomew Roberts (32 miliony dolarów) została zabrana po jego śmierci w bitwie w 1722 roku, a majątek Stede Bonneta (4,4 miliona dolarów) został wchłonięty do skarbu Karoliny Południowej po jego egzekucji w 1718 roku. Azteckie złoto Jeana Fleury'ego nie zostało odzyskane i prawdopodobnie rozprzestrzeniło się po burdelach i salonach od Kuby do Francji; najprawdopodobniej w ciągu ostatnich 500 lat przetopiono je w sztabki złota wyścielające narodowe skarby i uformowane w obrączki na całym świecie.

Większość piratów zginęła bez honoru lub monet. Była to egzystencja pełna morderstw, zdrady, chorób (zarówno tropikalnych, jak i wenerycznych) i zapewniała krótkie życie, nawet według standardów dnia. Ale aby być bogatym i niezwiązanym z życiem w rolnictwie lub służbie wojskowej, był to łatwy wybór dla wielu - nawet jeśli przyszedł z szkorbutem.